Blog z ciekawostkami

Zdobądź mnie. Ta myśl towarzyszy mi odkąd przeczytałem artykuł pod takim właśnie szyldem. Nic mu dodać-nic ująć (a może taki był właśnie cel) tkwi w mej pustej (męskiej poniekąd) łepetynie niczym ćwiek.
Rozważania na temat było tyle co potrzeba aby nie pozostać obojętnym,a że w narodzie dusza gentelmen`a (po kielichu) drzemie i mnie nie obeszło obojętnie zdobywanie. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie nocny deszcz,który bębniąc o jakiś kawał blachy nie dał spać a swym rytmicznym i monotonnym odgłosem pozwolił mi zapaść w jakiś rodzaj medytacji czy może wyższej fazy używania struktury nerwowej nazwanej kiedyś rozumem(brzydziej mózgiem) co znowu zrodziło pomysł,że i ja chciałbym być zdobywany. Zastrzegam sobie od razu prawo wyboru co do płci zdobywców i określenie jej jako słabszej i piękniejszej aby nie być posądzonym przez światłych „tej ziemi” o propagowanie zboczeń różnej maści i dewiacje przy nocnej kawie.
Ale cóż oprócz chęci? Bo jakże odnieść się do tego aby pozostać w zgodzie z własnymi pragnieniami,nikogo nie zrazić,urazić czy obrazić.
Kobieta chcąc być zdobywana kokietuje innych-wynika z tekstu-bo to podobno kobiece,tu zostałbym nazwany arogantem bynajmniej. Ona mówiąc nie-myśli tak,zabierając niby daje,płacząc śmieje się,kłamiąc mówi prawdę...Quid est Veritas? I jak nie wierzyć we wróżki napisał ktoś pod tekstem. Więc mówię sobie- no,niby tak- ale co ma wróżka do moich pragnień? Przedkładając jednak umiar zdroworozsądkowy nad chęci rozważam ile w każdej historii o uczuciach jest symbolu,wiary i nadziei a ile chemii,chuci i c-h.
Wyobraźmy sobie jednak,że potrafimy kochać. To znaczy szukać nieokreślonej liczby dróg prowadzących do źródła miłości,źródła bijącego odwieczną tęsknotą kochania. Wyobraźmy sobie bo czym jest miłość bez wyobraźni. A w tym miejscu wyobraźnia płata figla i pozostawia mnie w przestrzeni gdzieś pomiędzy wiarą a domysłem. Bo jak wierzyć w uczucia kiedy zdobywanie stało się miarą miłości. Kobiety podobno kochają zwycięzców lecz zdradzają ich ze zwyciężonymi. Chwała zwycięzcom-miłość zwyciężonym chciałoby się zawołać ale nie o to tu chodzi. Parafrazując Wojaczka-chodzę i pytam-czego naprawdę pragną kobiety. Czy oczekują uczucia,ciepła i miłości czy chcą być jedynie zdobywane?
Nagrodę Nobla temu,który zrozumie kobiety.

Zastanawia mnie ostatnio plakat, który wisi nad przystankiem autobusowym nieopodal mojego osiedla. Na tym to plakacie widnieje uradowany jak sto tysięcy facet klęczący przy dywanie z miotłą i szufelką a na dole ukazuje się wielki oczodajny napis „Mój mężczyzna potrafi zmieść wszystko z powierzchni ziemi” Zaś w prawym górnym rogu okrągły napis „Związki partnerskie – równouprawnienie płci” Hmm… Związek partnerski według tego, co mówi nam plakat jest wtedy, kiedy facet zamiata a kobieta jest… no właśnie – gdzie ona jest? W pracy pewnie – pracuje jako spawacz albo operator koparki. "Postęp idzie" - no to już przyszedł widocznie.

W takim razie jak dla mnie związek partnerski (z plakatu) to mit, który należy jak najprędzej obalić. Jestem kobietą i jakoś nie śpieszy mi się żeby koparkę obsługiwać ;-) Jeśli dwie osoby w związku dzielą się obowiązkami tak, aby każde z nich robiło to, w czym jest lepsze to mnie to pasuje. Mogę gotować i opiekować się dzieciakami skoro mój facet nie zrobi tego lepiej ode mnie. Czy będę wtedy kurą domową? Nie sądzę… Oczywiście bywają wyjątki, kiedy to mężczyzna lepiej spełnia się jako opiekun ogniska domowego i wtedy jest to po prostu dzielenie się obowiązkami – nie musi to być od razu związek partnerski. Nazywać znaczy ograniczać.

Następna sprawa – równouprawnienie kobiet. Tak, więc, po pierwsze uważam, że kobiety w ogóle dzisiaj nie są niczym ograniczane żeby się tej wolności domagać... Jeśli kobieta jest lepszym spawaczem i operatorem koparki od faceta to na takim stanowisku może przecież pracować i to już coraz mniej ludzi dziś zaskakuje. Nawiasem mówiąc mam kompletnie gdzieś równouprawnienie, kiedy muszę sobie wytargać coś ciężkiego na 4 piętro... Ja bym się tak z tym równouprawnieniem nie wyrywała, bo chcę żeby mi facet meble do domu pownosił skoro jest w tym lepszy ode mnie - a ja mogę posprzątać skoro jestem w tym lepsza od niego. I nie widzę tu żadnej dyskryminacji. Potrafię naprawić ze śrubokrętem w łapce klamkę i video własnymi siłami, więc mój facet w zamian - niestety, ale musi umieć coś wyprać, bo z pralką sobie nie radzę. I na tym chyba polega godzenie obowiązków w związku – nie na zamianie ról przedstawionej na plakacie.

Słów kilka chciałbym powiedzieć na temat jakże prosty i dobrze wszystkim znany. Otóż mój dobry przyjaciel ostatnio bardzo fascynował się zagadnieniem miłosnych zalotów. Pełen fascynacji i chęci do jej zaspokojenia szybko pochwycił potrzebny mu materiał i zagłębił się w studiowanie tegoż zjawiska. Szybko odkrył, że znaczenie i sposób zmieniał się razem z przemijaniem epok. Bardzo zagłębiony w lektury czasów romantyków zaczął pojmować sedno tego zjawiska. I tak właśnie X (tak nazywać będę mego przyjaciela) napełniony romantycznym uniesieniem przystąpił do działania.

X kontynuując swój prosty tryb życia powoli począł odkrywać w sobie artystyczne talenty. Oczywiście dobrze wiedział, że sławy nie zrobi, ale talent jego był wystarczający by użyć go jako broni w swoich zamierzeniach. Po pewnym czasie X wypatrzył blondwłosego anioła. Wypisywał wiersze i podsyłał delikatne kwiatuszki kreując w umyśle wybranki pytanie „kto to?”. Kreował to pytanie tak długo aż uznał że nadeszła właściwa pora. Po ujawnieniu X spostrzegł rosnącą wokół niego sławę. Imię jego pojawiało się na ustach wszystkich dookoła niego a szczere uśmiechy pojawiały się jak kwiaty na wiosnę. Po trzech sekundach tej wielkiej chwały fortepian osiągnął bruk. X szybko zrozumiał fakt, że w jednej chwili zaliczył kosza jak i stał się tematem najzabawniejszych rozmów w jego otoczeniu na długie miesiące. W tym momencie sam poczynałem cierpieć na ten ból brzucha, ale jednak nawet moje nastawienie nie zniechęciło X’a do dalszych starań. Swoim zapałem udzielił się także mi co sprawiło iż oboje poczęliśmy badać jak to z zalotami jest dzisiaj.

Przyglądaliśmy się temu nadzwyczajnemu środowisku pełnym testosteronu, erotyki i gadżetów ze sklepów różnych. Na początek stwierdziliśmy, że X od początku się mylił. Ludzkość zataczając koło znalazła się w epoce miłości prehistorycznej dalekiej od romantycznego okresu wielkich romansów. Szybko zmieniając nasz plan działania musieliśmy się przygotować do wyprawy w dżunglę. Postrzegając już wszystko tak jak należy stwierdziliśmy iż miejsca niegdyś cieszące się poszanowaniem stały się dziś pastwiskami niewiele różniącymi się od domów społecznej uciechy. Szkoła – bo tak wcześniej nazywano takowe miejsce – bardzo dobrze odzwierciedla sytuację. Pastwisko to stało się kwintesencją zjawisk dotyczących miłosnych igraszek. Jak to w okresie godowym bywa – samice zawsze starały się uwydatnić swe walory. W przeciwieństwie do cywilizacyjnej doskonałości ludzkiej rasy te stworzenia na podobieństwo zwierząt pociągane były jedynie fizyczną stroną medalu. Strojenie swego futra, uwypuklenie detali a nawet stosowanie różnego rodzaju przepisów pokroju błotnych kąpieli w celu zamaskowania defektów. Samce natomiast zapożyczyli co nie co z jeleni. Bardzo ważne jest poroże! Powinno ono być bojowo nastawione i na dodatek lśnić ukazując dbałość o jego pielęgnację! Razem z X’em zauważyliśmy również, że oboje przespaliśmy kolejną ewolucję, gdyż o ile my jesteśmy mężczyznami to samce tego gatunku już dawno musiały zaopatrzyć się w dolną część ubrania zdolną pomieścić walory godne podziwu! Krępujący to temat, ale... po kolana! Pytaniem jednak pozostało dlaczegóż to samice ściskają swe dolne partie coraz ciaśniejszym odzieniem. Możliwe iż w ten sposób chcą ukazać samcom swoją niedostępność? W każdym bądź razie wszystko również zaczęło się kręcić wokół „ja być silny i mieć jaskinia!” co oczywiście w prehistorii było dużym walorem. Kult siły jak i obszerność majątkowa była rozwiązaniem. Samce przyciągane uwypukleniem detali kobiecych szybko stwierdzili iż nie chcą one intelektualnej rozkoszy z partnerem – przecież doświadczają takowej na lekcjach – chcą czegoś innego. Dlatego tak ważną rolę odgrywa atut poroża, siła fizyczna jak i posiadanie wielu przedmiotów. Przedmioty te przypominając mniej więcej sytuacje małpa – banan. Banan rzecz prosta wie każdy, ale małpa nigdy nie odmówi bananowi. Dlatego też i nawet jeśli wabiona przez tygrysa – banan ważniejszy. Podobnie w interakcji samiec-samica, owe „banany” są ważne niezmiernie.

Na szczęście razem z X’em uznałem, że dobrze być człowiekiem rozumnym i szybko stwierdziliśmy, że te istoty z pogranicza zwierząt a ludzi są fascynujące, lecz nie dostarczają jednak tej intelektualnej bliskości znanej ludziom, więc obaj poczęliśmy już poszukiwania ludzi właściwych.

„Być kobietą, być kobietą mieć pół kilo biżuterii, kapelusze takie duże i od stałych wielbicieli wciąż dostawać listy, róże...” śpiewa Alicja Majewska. Piosenka ponadczasowa? Czy ja wiem... Z tymi listami i różami to raczej bym nie przesadzała, no chyba, że sms uznamy za formę listu.... A kapelusze? Jak sobie same nie kupimy, to raczej marne szanse na bycie modną tej jesieni... Od razu nasuwa się na myśl fragment piosenki Danuty Rinn „Gdzie ci mężczyźni, prawdziwi tacy?” No właśnie... takich, to moje drogie panie ze świecą szukać.
Każda kobieta potrzebuje okazywania uczuć i to niekoniecznie w sposób materialny, a tymczasem faceci tak łatwo popadają w rutynę. Ponadto uważają, że drobny czy niedrobny prezent wszystko załatwi. Wydawałoby się, że nas, młodych to nie dotyczy, a tymczasem... Spotkałam niedawno na spacerze młodą parę, oboje w wieku licealnym. Podsłuchałam ukradkiem fragment rozmowy, a właściwie wymianę dwóch zdań:
-Ona: Kochasz mnie?
-On: (z wyraźnie słyszalnym znudzeniem w głosie) No kocham, kocham.
Nie ulega dyskusji, że może ją i kocha, ale forma okazywania uczuć- do kitu. Nie ma to jak dać partnerowi do zrozumienia, że nasza miłość zwyczajnie nas nudzi. Dziwne, że takie odczucie daje zazwyczaj właśnie facet kobiecie, a nie odwrotnie. No cóż, to kobiety uchodzą za te o wiele bardziej romantyczne od mężczyzn i to od dziecka. Już jako małe dziewczynki marzą o rycerzu na białym koniu, romantycznej scenie wyznania miłości, pięknych sukniach i idealnym ślubie.
Każda kobieta, bez względu na wiek potrzebuje odrobiny czułości, która uchodzi za tak trudną sztukę dla mężczyzn, a wręcz przeszkodę nie do pokonania. Faceci nigdy nie byli zbyt wylewni w sprawie uczuć. Właściwie potrafią je okazywać na początku związku, a potem już tylko kilka razy w roku: urodziny, walentynki, rocznica poznania, etc.
No tak... wykreowałam stereotyp bezdusznego i nieczułego mężczyzny, a przecież w gruncie rzeczy nie jest z nimi tak źle. To, że nie wszyscy potrafią okazywać miłość w taki sposób jak większość kobiet by sobie tego życzyło, wcale nie musi oznaczać, że nie kochają.
Podsumowując, co nam pozostaje, drogie dziewczęta? Zamiast szabli, świece w dłoń i na poszukiwanie tego jedynego, idealnego!

Kobieta współczesna.... Czy ktoś wie jak sobie z nią poradzić? Ha ha ha!
Współczesna... Tak jakby z prehistoryczną było łatwiej... I do tego ci mężczyźni... Ostrzegam- ja facetem nigdy nie byłam, ale ja już wiem jak Wy nas sobie wyobrażacie. Najpierw klasyfikacja gatunku. Tak więc drogie panie nastawcie sie na to, że każda z nas zalicza się do któregoś z następujących rodzajów. A są to:
kobieta wamp
szlachetny anioł
słodka idiotka
intelektualistka
kobieta-bluszcz
kura domowa
baba- herod
cicha niedostępna - wbrew pozorom opozycyjna do cichej wody, która to tez jest jednym z rodzajów kobiety bogini i... ta która łączy w sobie wszystkie powyższe. No więc panowie...mając tak ogromny wybór przydałoby się, ażebyście wykazali sie większymi umiejętnościami, które pozwoliłyby na wywołanie pozytywnego wrażenie. Przykro i, ale sam fakt bycia mężczyzna już nie wystarczy. ja rozumiem, że w średniowieczu wystarczyło podejść do "jejcudowności" królewny ,zabrzęczeć zbroją i cmoknąć bladą rączkę mówiąc przy tym coś w rodzaju: "Ty sobie najsłodsza ślicznej swej główki tym nie zaprzątaj". Ale tak się składa, że owa "główka" urosła na przestrzeni wieków do roli głowy i wyrobiła w sobie zdolność do myślenia. Przestała ta baba wisieć wreszcie na chłopie i sobą się zajęła. Posiadła umiejętność zdobywania pożywienia, pływania, rozmawiania przez telefon i trzymania młotka. My - kobiety współczesne umiemy nawet nabyć bilety tramwajowe, nie wspominając już o samodzielnym prowadzeniu samochodu... Zaspokoić też umiemy się same...
Mimo wszystko stale musimy udowadniać, że i my wiemy w którą stronę wkręcić śrubę i jak działają przerzutki w nowym rowerze.
Nawet Jezus stale powtarzał,że jest synem bożym, ale o bozi to już nie wspomniał.
Ale niech nie będzie feministycznie! Kobietą od zawsze byłam i jestem do tej pory. Wolę mężczyzno, żebyś Ty uszczelniał kran w łazience i przepuszczał mnie w drzwiach. Ja w zamian nie będę udawać,że "te wyzwolone" to wcale nie płaczą.
Cóż tu ukrywać. Jesteście nam potrzebni, lecz to my mamy tę niepalną broń. Od dziejów biblijnych tak sie dzieje. To przecież Ewa skusiła owocem Adama. A swoja droga ciekawe jakiej płci był wąż?